milletçe çok ihtiyacımız olan bir icatmış. susmuyoruz efendim. toplu taşımada bağıra çağıra, sokakta, hastanede, yolda, belde. hiç bir güç bizi alıkoyamıyor konuşmaktan.
geçenlerde hastanede teyzemizin birini ultrasona çağırıyorlar, teyze kendini öyle kaptırmış ki sohbete, dördüncü anonstan sonra toparlanıp, gitti, işlem odasına.
bize bu fırsatı veren, bu icadın yolunu açan alexander graham bell'e teşekkürlerimizle.
ayrıca konuşamazsak, fotoğraf çekiyoruz. yolda yürürken biri pat diye önünüzde duruveriyor, ya manzarayı, ya kediyi beğendi. ya da selfie zamanı.
cep telefonları olmasaydı ne yapacakmışız acaba? düşünmeden edemiyor insan.